Mijn eigen koning worden XXII.
In mijn blog van gisteren kwam het toeschouwer zijn ter sprake. Een ander aspect van het toeschouwer zijn, is de impuls die het op kan roepen om iets te gaan doen. Dit wordt mooi beschreven in het boek van Jan Terlouw, Zoektocht in Katoren, dat ik toevallig (of niet) aan het voorlezen ben aan één van onze kinderen. Koss, de hoofdpersoon, is al weken op zoek naar iemand, en ziet in elke stad waar hij komt wonderbaarlijke dingen. Op een gegeven moment komt hij tot het besef dat hij tot dan toe alleen toeschouwer is geweest, hij heeft niets gedaan om de situaties die hij tegenkwam te veranderen. Hij stelt zich dan de vraag of het niet tijd wordt dat hij in actie komt.
Dit is zo'n herkenbaar dilemma voor mij! Ik kom regelmatig dingen tegen, waarvan ik vind dat het anders zou kunnen en heb dan de neiging daar actief wat aan te gaan doen. Het begon al met mijn studiekeuze destijds: Scheikundige Technologie aan de TU in Delft, met het idee Biotechnologie te kiezen, zodat ik kon gaan bijdragen aan een milieuvriendelijkere manier van omgaan met de aarde. Dat is er op die manier nooit van gekomen, ik ben na een jaar Scheikunde gaan studeren in Leiden en ben afgestudeerd in de Biochemie. De chemie van het leven, dat had mijn interesse en graag wilde ik mee gaan helpen ziektemechanismen te gaan ontrafelen. Na mijn promotietijd op een moleculair biologisch lab, verbonden aan een Rotterdams ziekenhuis was mijn idealisme al weer getemperd door realisme; onderzoek was toch niet helemaal mijn ding: na zoveel jaar ben je dan zo weinig opgeschoten op de vierkante millimeter van dat vakgebied...
Inmiddels ben ik al zo'n vijftien jaar actief in de klinische chemie, een prachtig vak, dat er toe bijdraagt dat artsen een diagnose kunnen uitsluiten of bevestigen, een prognose kunnen geven en een ziekteverloop kunnen volgen. Ik doe dit met veel plezier, maar ook hier zie ik natuurlijk regelmatig zaken waarvan ik vind dat het anders zou kunnen. En dan is steeds de vraag: hoeveel is het me waard om hier extra tijd in te investeren? Tot nu toe was die vraag heel snel beantwoord: als moeder van 3 kinderen, een drukke parttime functie met zowel vakinhoud als management, en een echtgenoot die ook nog wel eens wil kunnen werken houd ik weinig tijd over voor dit soort 'hobbies'.
En toch wringt het weleens, als ik de succesverhalen van anderen lees. Mijn eerste reactie is altijd dat ik een beetje jaloers ben dat ik dat niet heb gedaan. Mijn tweede reactie is dat ik me mijn grenzen besef, qua tijd, maar ook qua persoon; ik ben meer een creatieve denker dan een doener. En dan ben ik blij dat een ander het heeft gedaan. Een mooie tweet van vandaag sluit daar prachtig op aan: @janbommerez: "The key to effortless creating is... doing no effort. Amazing isn't it? Creation is done through us, not by us. Get out of the way and enjoy". Wat een opluchting! Mijn eigen oordeel dus loslaten en mijn weg blijven volgen. Was dit een restje Calvinisme in mij dat ik nog kwijt moest?! Ik ben benieuwd wat Koss gaat doen...!
